شیخىگرى، نوعى انشعاب از تشیع است که در قرن دوازدهم هجرى پدید آمد. بنیانگذار آن شیخ احمد احسائى است. وى که در زمان فتحعلىشاه در کربلا مىزیست، ذاتاً مرد تیزهوش و زباندارى بوده و شاگردان زیادى هم داشت که در ایران و عراق و جنوب عربستان بسیار معروف شدند. شیخ احمد احسائى، از آنجا که هم به تشیع دلبستگى داشت و هم به فلسفه یونان و نمىتوانست از یکى بریده و به دیگرى بپیوندد، راهى تازه و چارهاى نو اندیشید و سرانجام تغییرات و دگرگونىهایى در تشیع پدید آورد و آن را در قالبهایى عنوان نمود که باعث خشم شیعیان گردید. بعضى از
